دل نوشته ای به مناسبت دومین سالگرد درگذشت عبدالرضا مقدم فوتبالیست با اخلاق شهر چمران ماهشهر

حافظا دیدی که کنعان دلم بی ماه شد

عاقبت با اشک غم کوه امیدم کاه شد

گفته بودی یوسف گمگشته باز آید ولی

یوسف من تا قیامت همنشین چاه شد

قطعا همان مرگی که شما از آن فرار می کنید باعث آرامش شماست

مرگ ….
آغازی است بی پایان و شیرین پس از یک پایان تلخ
هزار صبح توانستی و نخواستی اما می رسد شبی که بخواهی و نتوانی
این بار قلم غم به نام عبدالرضا مقدم رسید متولد هفدهم بهمن ماه سال 1369 جوانی محجوب و دوست داشتنی و فوتبالیستی با اخلاق و با فاکتورهای فنی بالا،پسر چپ پایی که همه دوران فوتبالش را در شهرستان ماهشهر گذراند.
او نیز فوتبالش را در زمین های خاکی شهر چمران با تیم محله ای سراج که از جوانان مسجد جامع امام حسن مجتبی علیه السلام تشکیل میشد و در آن زمان الهدی نام داشت شروع کرد.
تیم های پتروشیمی بندرامام،استقلال ماهشهر،شاهین ماهشهر در رده های سنی مختلف مسیرهای بعدی فوتبال عبدالرضا بود بال چپ آماده ی آن روزهای تیم شاهین ماهشهر در چند تست تیم امید استقلال تهران در سال 1389 زیر نظر رضا رجبی مسئول آکادمی تیم های پایه وقت استقلال قبول شد ولی به دلیل مشکلات مختلف نتوانست عازم تهران شود و ادامه فوتبالش را در شهرستان ماهشهر گذراند.

عبدالرضا علاوه بر فوتبال خوب و جذابش امتیاز مثبت دیگری هم داشت و آن اخلاق خوب و پسندیده ای بود که داشت او با اخلاق خاص خودش همه دوستان و هم بازیهایش را جذب خود میکرد.
جوانی باهوش و با استعداد که خیلی از مسائل فنی را آنالیز و اکثر تعویض های یک تیم را پیش بینی می کرد،اما صد افسوس که چرخه زمان اجازه بقا و رشد این نوگل با استعداد را نداد و آنرا از ریشه چید.

27 آبان ماه سال 1395دومین سالگرد عروج آسمانی

عبدالرضا جان
2 سال گذشت و ما همچنان با خاطراتت دردهایمان را نوازش می دهیم آسوده در آغوش خدا بخواب که یادت اینجا در قلب هایمان زنده است.
سوگ و ماتم یکی از ژرفترین تجارب آدمی است که ظرفیت بالا در گریستن برای فقدان یک عزیز و زنده نگاه داشتن خاطرات آن یکی از ناب ترین خصوصیات ما انسانهاست.
روحت شاد و یادت گرامی

به قلم:محمد جوهری