به بهانه مظلومیت فوتبال ماهشهر در جام حذفی؛دلنوشته ای به قلم علیرضا شریفی/روزی که مظلومیت ورزشکاران ماهشهر را فریاد زدم به من گفتند دایه مهربان تر از مادر شده ای؟!

اجازه می خواهم به عنوان یک شهروند و در چارچوب حق شهروندی نکاتی را عرضه دارم .

همه ی ما شنیدیم که دو تیم پر افتخار ماهشهری یعنی شهرداری و شاهین با وجود همه ی کاستی ها ، همه مشقات ، همه ی موانع و همه ی کارشکنی ها و نداشتن ها در حالتی که بسیاری داشته ها را در کنار خود شاهد بود (و چه سخت است در کنار سفره ای رنگین ، گرسنه به نظاره نشستن!!! )به لیگ دسته ی دوم صعود کردند و در کنار این افتخار بزرگ ، تیم شهرداری ماهشهر که غیور مردان جوانش ، بازیکنان فداکار به همراه مربیان و سرپرستان و متولیانش با افتخار تا مراحل قابل قبول کار را ادامه می دهند و در رقابت های حذفی کشور نیز رخ نمایان نمودند ، اما با کمال تأسف در خبرها شنیده شد ، به دلیل عدم حضور شهرداری ماهشهر در زمین بازی (زمینی غیر از خانه ی خود) ، نتیجه به رقیب واگذار شد و چه خبری از این سخن و خبر در این حوزه غمناک تر ، برای جوانانی که عشقشان ساعتی مفرح بودن و سالم سپری کردن و مفتخر به حضور دوستان ورزشکار و فوتبالیستش در بازی هایی به گستره ی کشور ، به تماشا نشستن و دیدن قهرمانان خود وتشویق آنان در خانه ی خود تا انگیزه ای باشد که دورنمای آینده خویش را در حضور آنان نظاره کند و بر تلاش خود بیفزاید تا روزی او نیز به چنین افتخاری و بالاتر از آن دست یابد .
اما و هزاران اما که این اجازه به هر دلیلی از شهروندان ماهشهری سلب شد. پاسخگو کیست ؟
آیا واقعأ و حقیقتأ نقش و اهمیت این موضوع بر فرهنگ عمومی درک شده است ؟ اینکه چه خسارتی بر روح و توقعات شهروندان ، بویژه جوانان وارد شد؟
آیا اساسأ متولیان بخصوص همه ی آنان که در این حوزه دغدغه دارند مستحضرند که چه آسیبی به اعتماد شهروندان و علائق آنان زده شد؟
همه شنیده ایم دزدی که به کالایی دستبرد زده بود هنگامی که همه فریاد می زدند آی دزد ! آی دزد !
خودش هم همراهشان فریاد برآورده بود که ، آی دزد ! آی دزد ! و دوان دوان در پی دزد فرضی می دوید!!!

و ما شاهدیم طی ساعات پس از این حرکت ناراحت کننده ، تأسف بار و تأثر برانگیز ، همه ی افرادی که بنحوی خود مسؤل بوده اند و مسؤلیت داشته اند زبان به توجیه گشوده اند و بعضأ قلم به شکایت و گلایه و اعتراض در دست گرفته اند که چرا چنین شد و چرا فرضأ ریاست هیأت فوتبال یا ریاست لیگ و یا فلان و بهمان چنین کردند و چنان کردند ……. و نوشداروی پس از مرگ سهراب تجویز می کنند !

در اینجا کلیدی سؤال قابل طرح آن است چرا قبل از پرداختن به معلول و نتیجه ی این مشکل به علت و علل موجبه و موجده و بوجود آورنده ی آن پرداخته نشده و نمی شود ؟

مگر مسؤلین امر ماه پیش ، دو ماه پیش ، شش ماه پیش ، یک سال پیش ، دو سال پیش ، چند سال پیش نمی دانستند که ماهشهر شهرستانی است با این گستردگی و با این طول و عرض و با این نیازها و با آن همه امکانات ؟
مگر نمی دانستند این مظروف که در حال شکل گیری است ، این نسل ، این جوانان نیازمند ظرفی هستند که بایستی ظرفیت آن مظروف را داشته باشد ؟

واقف نبودند به میدان فوتبالی با حداقل استانداردها نیاز داریم ؟
اگر نمی دانستند چرا بفرموده ی حضرت امام (ره) کنار نرفتند و اجازه ندادند شایستگان در عرصه ی مدیریت حضور یابند تا اینچنین شاهد نتیجه ی سوء مدیریتشان نباشیم !

و اگر می دانستند که همچون امروز نیازمند ظرفیت هایی مانند ورزشگاه استاندار می باشیم چرا اقدام نکردند ؟
مدیران سابق و لاحق ، قدیم و جدید بیایند به مردم پاسخ بدهند .
آیا ماهشهر با این همه منابع فقیر بوده ؟
آیا کم امکانات داشته و داریم ؟
آیا برخوردار از کیلومترها ساحل دریا ، شیلات و تجارت و بنادر و کشتیرانی نیستیم ؟
آیا منطقه صاحب بیش از بیست پتروشیمی نیست ؟
آیا صاحب نفت و گاز و انواع مشتقات نفتی و شیمیایی و پتروشیمیایی نیست ؟
آیا برخوردار از امکانات ریلی ، هوایی ، دریایی و زمینی نیست ؟
و بسیاری امکانات و توانمندیهای بالقوه و بالفعل ،
چرا متولیان امر آینده نگری نکردند و اکنون هم قدمی بر نمی دارند ؟
مگر امروز ، یا هفته ی پیش یا ماه پیش ، شما مطلع شدید که چنین بازی بناست در ماهشهر برگزار شود ؟
چرا قدمی برنداشتید جهت اجابت سطوح انتظاری که سازمان لیگ داشت ؟
البته بنده به عنوان یک شهروند ماهشهری ضمن گلایه از مسؤلین عالیه و محترم استانی و کشوری اعم از مقام عالی وزارت ورزش و جوانان ، ریاست محترم هیأت فوتبال کشور و استان ، مسؤلین محترم لیگ و تمامی دست اندرکاران بویژه عالی جنابان سلطانی فر ،تاج ، بهروان ، طالقانی ، فتاحی و سایرین دلسوزان کشوری و استانی که نیاز بود ، در حالی که می دانستند بناست تیم فوتبال ماهشهر در عرصه رقابت ها باشد و حتمأ با این موضوع مواجه می شوند که این ضرورت یعنی بازی در ماهشهر بلاانکار است و نظارت AFC هم خواهد بود(گرچه کاش به بلوغی می رسیدیم که بدون ترس از نظارت به خودسازی می پرداختیم) اوامر مؤکد و لازم الاجرا را ابلاغ می فرمودند تا تمهیدات لازم در وقت مقتضی فراهم و تدارک دیده شود و با خاطیان برخورد می شد ، نه اینکه فوتبالیست های تیم شهرداری ماهشهر ، جوانانی امیدوار ، عاشق و فداکار که ماه ها خود را آماده کرده بودند ، همچنین هوادارانشان و مشتاقان ماهشهری اینگونه شاهد بی احترامی باشند که در محل مسابقه حاضر شوند و اینگونه شاهد عدم حضور مهمان باشند و البته به همه ی مدیران و متولیان در ماهشهر هم باید گفت که آنان نباید فرافکنی کنند و دنبال مقصر در بیرون از شهرستان بگردند .

نویسنده ی این سطور بیش از یک سال پیش توصیه ای کرد که از ورزش و ورزشکاران هم در سطح همگانی و هم در سطح قهرمانی حمایت کنند به نیکی ودقت و درایت به این موضوع بنگرند و در راستای وظایفی که در حوزه ی فرهنگی – ورزشی عهده دار هستند مساعدت کنند که در همان موقع به نقد منصفانه این پاسخ داده شد که چرا بعضی ها دایه ی مهربان تر از مادر شده اند!!!
اگر طی ادوار گذشته بعضی آقایان که امروز سینه چاک ورزش و ورزشکاران شده اند در دوران مسؤلیت خود در ادوار گذشته گامی در جهت رفع معضل کنونی یعنی مشکل نداشتن ورزشگاه استاندارد برداشته بودند امروز آه و حسرت از اینکه به علت ندانم کاری حذف شده ایم مواجه نبودیم .
انتظاری که آنروز توسط بسیاری بیان می شود توقعی است که باید ماه ها و حتی سال ها پیش پیگیری می کردند .
اینکه چرا زودتر دست بکار نشدند و استاندارد سازی نکردند ؟
چرا استادیومی در خور و شأن و لیاقت ماهشهر ساخته نشد؟
چرا در حوزه ی ساخت فرضأ هتل و بازار مرکزی که حوزه ای بود که بایستی بخش خصوصی تشویق و ترغیب به ورود در آن می شد وارد شدند و ربطی به آنها نداشت و میلیاردها تومان در آن قسمت هزینه کردند لیکن برای ساختن ورزشگاهی استاندارد دست بکار نشدند و حتی جهت فرهنگی هم ندادند ؟
چرا مدیران سابق و لاحق و بویژه مدیران محترم صنایع برای فراهم کردن بستر و محیطی شاداب و مطلوب تر برای کارکنان خود در این حوزه گام برنداشتند ؟
آیا قصور و نه تقصیر ! تنها در یک روز و آن هم در ۲۸ آبان و یا دو سه روز اخیر بود؟
همه واقف بودند که بر ورزشگاه اشکالاتی وارد است ، چرا به موقع دست بکار نشدند ؟
چرا به موقع تذکر ندادند ؟
اکنون که نوش دارو پس از مرگ سهراب است .
لیکن باز هم فردایی در پیش است . نیاز است متولیان امر به این مردم خوب خدمت کنند و اگر نمی توانند صادقانه وظیفه ی خود را به آنان که توانایی خدمت و انجام کار دارند واگذار کنند و تنها به بیان سخن و شعار هر چند زیبا نپردازند ، که :
دو صد گفته چون نیم کردار نیست .

با تشکر:علیرضا شریفی